Souvenirs

Voordat we het vliegtuig ingingen werden er 30 mensen met een vals paspoort aangehouden. Dus moest er een extra controle komen. Dus iedereen moest zijn paspoort weer laten zien en werden er weer 12 mensen uitgehaald.
Toen kregen we de mededeling dat we allemaal het vliegtuig uitmokesten inclusief alle bagage.
We werden teruggebracht met de bus naar de gate.
Ook hier werd er weer een persoon uitgehaald met valse papieren.
Ondertussen waren alle koffers uit het vliegtuig gehaald.
Voordat we het vliegtuig in mochten moesten we eerst onze eigen koffer aanwijzen. Daarna vertrok het vliegtuig met anderhalf uur vertraging.
Thuis gekomen zit ik op mijn knieën voor mijn koffer om mijn Moria souvenirs uit te pakken.
Het zijn er te veel. Het eerste souvenir was de geur van een vluchtelingen kamp. Ach wie heeft daar wat aan, dat is niet uit te leggen. En toch had ik dit meegenomen. Het geluid dan? Overweldigend geschreeuw, boze stemmen, maar ook gelach en in de verte het geschater van een kind, glijdend op een plankje de heuvel af.
Ook dit haal ik uit mijn koffer.
Er zijn nog meer souvenirs in mijn koffer, een wanhopige blik in de ogen van een vrouw, die eindelijk een fatsoenlijk dak heeft gevonden boven haar hoofd en die ik toch uit moet zetten uit haar onderdak.
Het is een lelijk souvenir, die ik meegenomen heb maar toch haal ik hem uit mijn koffer.
Of de scheldpartij van de man die ruimte moet maken in zijn meer dan overvolle container woning, omdat er nog meer mensen bij moeten.
Het kan niet schreeuwt hij me toe, en hij heeft gelijk. Maar toch gaan we het doen.
Ook dit souvenir is het aanzien niet waard maar toch heb ik hem meegenomen.
Daar zie ik nog een heel klein souveniertje, de glimlach van een kind die we toch konden verhuizen van een klein pop-up tentje naar in zijn ogen een villa.
Of die andere daar van die hoogzwangere vrouw, of van dat 15 jarige meisje welke wij een veilige plek hebben kunnen bieden, waar ze minder kans lopen op een verkrachting.
Ook dit had ik meegenomen.
Welke zal ik nog meer uitpakken? Het samenwerken met volstrekt onbekende mensen, maar met een gedeelde passie. Of de lachsalvo's die wij als team hadden om de spanning wat te ontladen.
Ook nog de schoonheid van het eiland. Ach heel in de verte zie ik nog een heel lelijke liggen: het zwemvesten kerkhof met in ieder zwemvest een verhaal, zoektocht en verlangen.
Ook deze heb ik meegenomen.
Welke nog meer, hier in het hoekje zie ik er nog een zitten: het verlangen om daar te blijven, te blijven zorgen voor deze veel al kwetsbare mensen. Om samen met gepassioneerde vrijwilligers werkelijk betekenis te brengen in het leven van hen die op de vlucht zijn.
Nu is mijn koffer leeg en zit ik verdwaast tussen mijn souvenirs.
Ik weet nu al dat ik ze iedere keer weer zal oppakken en bekijken.
Dit was mijn verhaal over de reis naar Lesbos.
Hartelijke groeten Jan Versluis.